Het is zover, het doel is bereikt. De ongrijpbaarheid van de titel bewijst uiteraard het tegendeel en het internet schiet wederom – gevraagd of ongevraagd – te hulp. Maar dankbaarheid is misschien passender. Ook als titel.

Er bestaat een veel betere term, die al minstens sinds de Oude Grieken zijn oorsprong gevonden heeft: persoonlijke ontwikkeling. Het toeval (kwantumfysica terzijde gelaten…) wil dat T. momenteel dit ongetwijfelde pareltje over de filosofie van de Romeinse keizer-filosoof Marcus Aurelius aan het doorworstelen en dissecteren is.
Richting de context van de maakbaarheid van de mens vertaalt zich dit in de term positieve psychologie. En laten we hier oprecht het positieve van onthouden. Positieve ingesteldheid is namelijk een keuze, of toch meer dan een beetje, volgens mijn momenteel positief ingestelde mening.
Terzijde, blijkt dat een van de voortrekkers van de positieve psychologie ook de weg heeft gevonden naar het digitale medium. Iets om later eens te bekijken.
Ondanks deze zich al(s)maar uitbreidende paragraaf – bovendien aangevuld door deze alinea, die ter meerdere eer en glorie van de verwarring in het Engels “paragraph” wordt genoemd, zo blijkt uit vorige link (taal is een beestje met vele tentakels geïnspireerd door de kameleon) -, – even naar adem happen – is de reden dat de term “persoonlijke ontwikkeling” zijn weg heeft gevonden naar deze locatie, de website van mijn tante K.
Over dat laatste punt bestaat blijkbaar ook een regel, of is het een mening? Maar laten we deze paragraaf toch maar eindigen met het vermelden van mijn tante K.

En dan laat ik nu het woord aan nog iemand met kennis van zaken:

Alain de Botton on Status Anxiety

Er bestaat uiteraard een achterliggend boek dat inmiddels al 15 jaar oud is. Mij enkel baserend op bovenvermeldde lezing moet ik dan nog een aantal geklutste en al dan niet geleende eieren kwijt.

Hoe materieel vertoon een vertaling is van de emotionele nood “vind mij leuk” (niet toevallig de opgestoken duim op Feestboek).
Perspectief: de grote kosmos in contrast met de kleine verschillen tussen mensen, alsook een positieve interpretatie van de troostend bedoelde opmerking in de zin van “als we dood zijn, zijn we ervan af” van mijn gewaardeerde vriend R.
En waarom sommige filosofen pleiten voor een beetje misantropie, in de zin van enkel waarde te hechten aan een selectief publiek i.p.v. de goedkeuring van de massa te wensen (en die massa daarom minder waarde toeschrijven). Wereldwonder en psychiater Dirk De Wachter verwoordt het zo:

De kunst is om ook een beetje ongelukkig te kunnen zijn

De laatste paragraaf gaat hier echter toch terug naar Alain de Botton die een aantal ideeën kristaliseert (en meer) waar ik al langer omheen dans, maar nog niet in geslaagd was de vinger op te leggen. En toe geleid ben door mijn neef C., wie ik eveneens hetzelfde wens als ieder ander die de titel van deze post op de juiste manier kan interpreteren.