Met doffe tikken van zijn staart verwelkomt hij me met mijn thuiskomst en nestelt zich vervolgens met een gerust hart en een onvoorwaardelijk vertrouwen zorgeloos aan mijn voeten.
Geduldig, doch verwachtingsvol laat ik het onverstoorbare tikken van de tijd verglijden, alsook mijn gedachten die haar thuiskomst hullen in een gelukzaligheid wanneer ze zich elegant ontdoet van haar schoeisel en zich vervolgens liefdevol en met heldere ogen zacht tegen me aanvlijt om dan samen, al is het maar heel even, de rest van de wereld te vergeten.